W roku szkolnym 2018/2019 odbyła się V edycja Festiwalu „O.K.U.L.A.R” – Ogólnopolskiego Konkursu Uzdolnionych Ludzi Artystycznie Różnorako zorganizowanego przez SOSW dla Dzieci Słabowidzących im. Zofii Galewskiej w Warszawie oraz Fundację Pomocy Dzieciom Słabowidzących i Niewidomym. Tegoroczne hasło przewodnie „Wspomnienia …” wywołało ogromne zainteresowanie wśród uczniów klas piątych i szóstych Szkoły Podstawowej Specjalnej nr 1 w SOSW dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej w Dąbrownie Górniczej. W tym roku nasi wychowankowie zaprezentowali swoje talenty w dwóch kategoriach, odnosząc ogromne sukcesy. Piątoklasista Maciej Krutak otrzymał I miejsce za fotograficzne portfolio zatytułowane „Nocna zaduma”. Równie dużymi osiągnięciami w kategorii literackiej mogą pochwalić się uczennice klas szóstych – Julia Duszyńska, która uhonorowana została I miejscem za wiersz pt. „Kwiat wspomnień” oraz Wiktoria Dragon – autorka utworu pt. „Baśń o wspomnieniach”, który zapewnił jej II miejsce. To już kolejny rok, kiedy nasi uczniowie stają na podium tak zaszczytnego i wspaniałego konkursu. Gratulujemy ogromnego potencjału twórczego, życzymy dalszych sukcesów oraz wytrwałości w dążeniu do rozwijania swych pasji. A oto wspaniałe utwory naszych laureatek.
K. Rogowicz
Julia Duszyńska – I miejsce
„Kwiat wspomnień”
Życie!
Skąd wyrusza ten bieg przeludniony?
Dlaczego wciąż ścieżki zmienia?
Jakież odwiedzi strony?
Odpowiedź kryją wspomnienia!
Każdy człowiek rodzi się i umiera,
każdy kwiat więdnie,
każdy barwę zmienia.
Tylko jedno pozostaje – kwiat wspomnienia.
On ma zapach doświadczeń
i kolor mądrości.
Nie ocenia, nie złorzeczy, nie zazdrości.
Ten kwiat nigdy nie zwiędnie,
a co powie – zawsze zapamiętamy.
Kryje się w nim magia tęsknoty,
która na zawsze zostanie z nami.
Wiktoria Dragon – II miejsce
„Baśń o wspomnieniach”
Wspomnienia to piękna rzecz,
więc zapytał mnie ktoś kiedyś: „Co to są te wspomnienia?”
Odpowiedziałam: „To nie marzenia, to wymaga myśli …, a nawet głębszego zastanowienia”.
Rozpoczęłam poetycką baśń!
Po niebie snują się me wspomnienia,
błękitne morze, dawne czasy, kochani ludzie…
To wszystko dawno minęło jak mgła biegnąca w nieznany mi świat,
ale obrazy w mym sercu zostały na wiele lat.
Moje wspomnienia są jak wiatr,
który szaleje od morza do Tatr.
Choć schładzają czasem me myśli
i zraszają twarz strumykiem smutku,
wciąż je w sobie pielęgnuję i kocham – czasem zawzięcie i odważnie,
a czasem delikatnie, po cichutku.
Wspomnienia nigdy nie giną.
Każdy ma w sobie nutę wspomnień,
u jednych gra głośniej, u innych spokojniej.
Nie ma to jednak dużego znaczenia,
bo ta przechowywana w nas przeszłość jest bezcenna!
Tak właśnie w mej baśni opisałam wspomnienia.
